Η ιστορία μας διαδραματίζεται στην Ουάσιγκτον σε ενα σταθμό του μετρό ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου του 2007.
Ενας άντρας με ένα βιολί έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου μία ώρα. Κατά τη διάρκεια εκείνου του χρόνου περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι από τους οποίους καθ 'οδόν προς την εργασία τους.
Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας άνδρας παρατήρησε ότι υπήρχε κάποιος ο οποίος έπαιζε μουσική. Επιβράδυνε το ρυθμό του και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια έσπευσε να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά του.
4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο καπέλο και, χωρίς διακοπή, συνέχισε να περπατά.
6 λεπτά: Ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και άρχισε να περπατάει ξανά.
10 λεπτά: Ενα τρίχρονο αγόρι σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το τράβηξε απο το χέρι βιαστικά. Το παιδί σταμάτησε για να ακούσει τον βιολιστή και πάλι, αλλά η μητέρα του το τράβηξε πιο δυνατά και το παιδί συνέχισε να περπατά, ενώ έστρεφε το κεφάλι του όλη την ώρα. Η ενέργεια αυτή επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά. Κάθε γονέας, χωρίς εξαίρεση, αναγκάζε το παιδί του να προχωρήσει πιο γρήγορα.
45 λεπτά: Ο μουσικός έπαιζε συνεχώς. Μόνο 6 άτομα σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. Περίπου 20 άτομα έδωσαν χρήματα, αλλά συνέχισαν να περπατάνε σε κανονικό ρυθμό. Ο βιολιστής μάζεψε περίπου 32 δολλάρια εκέινη την μέρα.
1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε καμία αναγνώριση. Κανείς δεν το ήξερε αυτό, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο ημέρες πριν είχε προπωλήσει όλα τα εισητήρια του σε συναυλία στην Βοστόνη με μέσο κόστος εισητηρίου 100 δολλαρία.
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία. Ο Joshua Bell έπεξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό, ως μέρος ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τη γεύση και τις προτεραιότητες των ανθρώπων που διοργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post.
Τα ερωτήματα που τίθενται: σε ένα κοινό περιβάλλον πραγματοποιείται σε μια ακατάλληλη ώρα, εμείς αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Θα σταματήσουμε για να την εκτιμήσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα απρόσμενο πλαίσιο; Ενα πιθανό συμπέρασμα από αυτό το πείραμα θα μπορούσε να είναι το εξής: Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσετε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, παίζοντας μερικά από τα ωραιότερα δείγματα μουσικής που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα πιο όμορφα μέσα που έγινε ποτέ ... Πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;
μετάφραση απο: http://sixwordstochangetheworld.com/2009/08/12/how-many-things-are-we-missing/ τους οποίους ευχαριστούμε.
και για όσους δεν ξέρετε τον Bell: http://en.wikipedia.org/wiki/Joshua_Bell
Ενας άντρας με ένα βιολί έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου μία ώρα. Κατά τη διάρκεια εκείνου του χρόνου περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι από τους οποίους καθ 'οδόν προς την εργασία τους.
Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας άνδρας παρατήρησε ότι υπήρχε κάποιος ο οποίος έπαιζε μουσική. Επιβράδυνε το ρυθμό του και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια έσπευσε να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά του.
4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο καπέλο και, χωρίς διακοπή, συνέχισε να περπατά.
6 λεπτά: Ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και άρχισε να περπατάει ξανά.
10 λεπτά: Ενα τρίχρονο αγόρι σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το τράβηξε απο το χέρι βιαστικά. Το παιδί σταμάτησε για να ακούσει τον βιολιστή και πάλι, αλλά η μητέρα του το τράβηξε πιο δυνατά και το παιδί συνέχισε να περπατά, ενώ έστρεφε το κεφάλι του όλη την ώρα. Η ενέργεια αυτή επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά. Κάθε γονέας, χωρίς εξαίρεση, αναγκάζε το παιδί του να προχωρήσει πιο γρήγορα.
45 λεπτά: Ο μουσικός έπαιζε συνεχώς. Μόνο 6 άτομα σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. Περίπου 20 άτομα έδωσαν χρήματα, αλλά συνέχισαν να περπατάνε σε κανονικό ρυθμό. Ο βιολιστής μάζεψε περίπου 32 δολλάρια εκέινη την μέρα.
1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε καμία αναγνώριση. Κανείς δεν το ήξερε αυτό, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο ημέρες πριν είχε προπωλήσει όλα τα εισητήρια του σε συναυλία στην Βοστόνη με μέσο κόστος εισητηρίου 100 δολλαρία.
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία. Ο Joshua Bell έπεξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό, ως μέρος ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τη γεύση και τις προτεραιότητες των ανθρώπων που διοργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post.
Τα ερωτήματα που τίθενται: σε ένα κοινό περιβάλλον πραγματοποιείται σε μια ακατάλληλη ώρα, εμείς αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Θα σταματήσουμε για να την εκτιμήσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα απρόσμενο πλαίσιο; Ενα πιθανό συμπέρασμα από αυτό το πείραμα θα μπορούσε να είναι το εξής: Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσετε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, παίζοντας μερικά από τα ωραιότερα δείγματα μουσικής που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα πιο όμορφα μέσα που έγινε ποτέ ... Πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;
μετάφραση απο: http://sixwordstochangetheworld.com/2009/08/12/how-many-things-are-we-missing/ τους οποίους ευχαριστούμε.
και για όσους δεν ξέρετε τον Bell: http://en.wikipedia.org/wiki/Joshua_Bell
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου